Ինչո՞ւ է հոգեբանը պարտավոր ունենալ զրոյական հանդուրժողականություն բռնության և ցանակացած տեսակի խտրականության հանդեպ (հոմոֆոբիա, քսենոֆոբիա և այլն)։
Կարո՞ղ է հոգեբանը լինել հոմոֆոբ կամ քսենոֆոբ։ Հնարավո՞ր է դա արդյոք 21-րդ դարում։
Արդյոք հոգեբանը իրավունք ունի չեզոք դիրք ընդունել, երբ տեսնում է, որ այցելուն ենթարկվում կամ ենթարկում է բռնության։
Ինչպե՞ս հասկանալ բռնության առկայությունը, եթե այցելուն չի հասկանում, որ ենթարկվում է բռնության և չի խոսում այդ մասին։
Ի՞նչ առնչություն ունի ՄԱԿ-ի հռչակագիրը հոգեբանի աշխատանքի հետ և ունի՞ արդյոք։
Այս և այլ հարցերի պատասխանները կլուսաբանվեն դասընթացի ընթացքում։